سی و دومین شیخ از مشایخ این سلسله علیه مولانا صلاح الدین ابن مولانا سراج الدین قدس سره می باشند. ایشان از شهر اوش قیرقیزستان فعلی می باشند. در شعر از لقب “ثاقب” کار می گرفتند بنا بر این صلاح الدین ثاقب نیز مشهور شده است. پدر شان مولانا سراج الدین متوفای 1296/1879 پدر ایشان خال محمد اوشی (1271/1854) پدر ایشان صوفی مشهور و شاعر نامور خواجه نظر هویدایی چیمیانی (1195/1781) پدر ایشان نیز غائب نظر پدر او ار نظر پدر او تولک محمد صوفی پدر او شیخ ایل قول سلیمان می باشد.
شیخ صلاح الدین سال 1838 در شهر اوش به دنیا آمدند. در اثر های شان اوشی بودن خویش را کرار و مرار ذکرده است.
وفات و قبر شریف شان
چندی بعد که از حجاز باز گشتند چیزی نپایید که سال 1328 در شهر اوش به دار بقا ارتحال کردند. مقبره ایشان در قبرعائله وی قبرستان سر مزار واقع در تپه ای به نام محله شرق شهر اوش قیرغیزستان می باشد. تربت شان در سال 1940 در عهد کمونیست ها تخریب شده در این اواخر مجددا اعمار شده است.
یک مصرع بیت فارسی بیانگر تاریخ وفات ایشان شده است: مسکن و ماوای ما شد بهشت. حاجی محیی یکی از شاعران مشهور خوقند تاریخ وفات شان را چنین توصیف کرده است:
“واصل حق جنت مئاب ثاقب”
مصرع سومی که بیانگر تاریخ وفات شان شده به زبان ازبکی است:
“بیلینگ تاریخ شیخ ثاقب “بمغفور” (بدانید که بیانگر تاریخ ارتحال شیخ ثاقب کلمه “بمغفور” می باشد.)