Абул-Форуқ
Сулаймон Ҳилмӣ ТУНАХОН

Ҳой ҷамоати ислом! То замоне ки мо зинда ҳастем, гумон мекунед, ки ба асҳоби Русулуллоҳ тӯҳмату дурӯғро нисбат дода метавонед? (Ба чунин гумон роҳ надиҳед). Зеро мо (ҷамоати Аҳли Суннат) зинда ҳастем.

Мо ба пулу мол, мавқеъ, мақом, сиёсат, ҷанг, хархаша ва ғавғо кор надорем. Бе ягон истисно фарзанди ҳар як мусалмонро таълим медиҳем. Агар як фард баргашта бошад, ба мо хабар диҳанд.

Устодоне, ки динро воситаи дарёфти дунё карданд, мардумро аз худ гурезон сохтанд. Як чизро мегираду намедиҳад гуфта, муомила ба ҳоле расид, ки мардум аз онҳо рӯй ба гурез оварданд. Шумо чунин набошед. Моддиётро ба маънавиёт омехта насозед.

Роҳи мо Имон, Ислом ва ёд додани Ахлоқи Муҳаммадист. Ҳадаф Ризои Илоҳист. Васият мекунам: ба тафриқа роҳ надиҳед. Қавмиятро дунболагирӣ нанамоед. Ба роҳҳои ғалати ғайри Аҳли Суннат наравед.

Аз ҷафои ин дунё ба сафояш навбат намерасад: ғофил нашавед, ба илм рӯй оред, рӯзҳои гузашта барнамегардад.