شیخ محمد معصوم قدس سره بیست و چهارمین شیخ این سلسله و فرزند امام ربانی قدس سره می باشد. بعد از پدر گرامی شان عهده دار وظیفه ارشاد شدند.
لقب ایشان مجد الدین بوده اما با عروه وثقی مشهور گشته اند. 11 شوال سال 1007 هجری در سه کیلومتری سرهند محلی به نام حیدر آباد چشم به جهان گشودند. پدر عالی شان تولد این نوزاد مبارک را به فال نیک گرفته از یمن و برکتش خبر دادند. بعد از تولد مبارک با استاد گرامی شان محمد باقی بالله قدس سره مشرف شده تمام علم و فیضی که نصیب شان گردیده به برکت همین معرفت حاصل شده به میدان آمده است.
وفات و قبرشان
وقت وفات یعنی در پانزده شعبان شریف فرمودند: “به ماه بدر نگاه کنید! مثل همیشه منور می باشد؟ یا این که کم نور شده است؟” مریدان شان به بیرون شتافته به ماه نگاه کردند، با وجود بی ابری و صاف بودن هوا دیدند که بدر منیر بسیار خیره شده است. به حضور رسیده چنین توصیف کردند: “ماه انگار ماتم زده شده سیاه پوش شده است. نه می درخشد و نه نور می دهد.” فرمودند: “نام قطب زمان را از دفتر زندگان بیرون کردند. ماه نیز از فرط ناراحتی تیره و تار شده تنویر نمی کند. این حادثه الیم اهل آسمان را نیز در حزن غرق کرده است.”
یکی از روز ها در حلقه درس مشکات مصابیح پای شان چنان درد ناک شد از شدت درد تمام وجود شان آرام و راحت را از دست داد. با وجود آن صبر را پیشه کرده به درس ادامه دادند. مکتوب هایی که به دوستداران و اهل ذکر نگاشت، چنین فرمودند: “محمد معصوم فقیر از دنیا رحل سفر می چیند. برای تسلیم آخرین نفس با ایمان، با دعا های تان مدد و همکاری کنید.”
9 ربیع الاول سال 1079 هجری وقت پشین در سرهند به دار بقا شتافتند. وقت دفن چنان باران می بارید که انگار آسمان نیز در ماتم بود و می گریید. قبر شریف شان در جوار پدر عالی شان امام ربانی می باشد. حکمدار بابری به نام اورنگ زیب عالمگیر که تحت تربیت ایشان به کمال رسیده بود بر سر قبر شان یک تربه بسیار عالی بر پا کرد. قبر سه فرزندش نیز در آن تربه می باشد. مربوط ولایت پنجاب در سرهند هندوستان هستند. فرزند چنجم یعنی شیخ سیف الدین عارف مقام ارشاد را به دوش کشیدند.