شانزدهمین حلقه از حلقات این سلسله خواجه علاء الدین عطار قدس سره می باشند. نام ایشان نیز چون استاد شان محمد ابن محمد بخاری است. اصلا از خوازرم می باشند. ایشان سه برادر بودند با نام های خواجه شهاب الدین، خواجه مبارک. خواجه علاء الدین عطار قدس سره بعد از ارتحال پدر گرامی شان میراث پدری را نگرفته به برادرانش بخشید. در مدارس بخارا شروع به تحصیل علوم اسلامی کرد و در تمام فنون علمی زبان زد عام و خاص شد.
اقوال حکیمانه ایشان
“مقلدین این راه روزی فرا می رسد که به حقیقت نیز برسند و من کفیل و ضامن شان هستم. استادم بهاء الدین از من خواستند که ایشان را تقلید کنم. از آن روز تا کنون در تقلید ایشان برکات با ثمر حضرت عالی را مشاهده می کنم.”
شاه نقشبند پیوسته چنین می فرمودند: “عبادت دارای ده اجزا می باشد: نه جزء آن طلب رزق حلال می باشد.”
علاء الدین عطار رحمه الله نیز در عصر حاضر بعد از تجارت حلال ترین رزق در زراعت می باشد.
می فرمودند: “پا بندی به صحبت اولیا الله سبب ازدیاد عقل معاد می شود.”
ارتحال و قبر شان
شیخ علاء الدین عطار قدس سره پانزده روز قبل از وفات رحل گیری به سوی آخرت و از زندگی دنیا بحث کرده گفتند: “من ارتحال به سوی آخرت را قبول کردم و دیگر راه باز گشت ندارد.” سال 802 هجری ماه مبارک رجب روز پنج شنبه دچار مریضی شدید سر دردی و کمر دردی بود.
هرچه مریضی شان شدید می شد با خود چنین می گفتند: “هل من مزید، هل من مزید” و با روحانیت شیخ شان شرف یاب شده به دار بقا کوچ کردند. مصادف بود با بیست رجب سال 802 هجری شب چهار شنبه بعد از نماز خفتن. مقبره ایشان در شهر دناو ولایت سرخان دریای ازبکستان می باشد.